Ik huil en huil maar de tranen blijven komen.
Ik brul en sla wild om me heen – in gedachten en tijdens momenten van eenzaamheid.
Waarom kan ik enkel maar eerlijk tegen mezelf zijn als ik alleen ben?
Waarom kan ik enkel maar overgaan tot actie als er niemand over mijn schouder zit mee te kijken?
Ik voel me verscheurd.
Ik voel me vertrappeld.
Ik voel me verraden.
Ik voel me alleen en tegelijkertijd niet alleen genoeg.
Ik wil een nieuw begin.
Ik wil gewoon weg.
Ik wil niks meer.
Ik wil het beste voor mijn meisjes.
Wat is dat?
Soms denk ik dat met ons drietjes opnieuw beginnen een oplossing zou kunnen zijn.
Maar dan twijfel ik weer.
Onze relatie kent echt nog wel zijn goeie momenten. Die primeren zelfs.
Kan ik het leven van vier mensen ondersteboven halen?
Waarvoor? Wat zoek ik toch?
Ik voel me een stuk opgejaagd wild en zoek krampachtig naar een plek om mijn opgebruikte lijf neer te kunnen leggen. Mijn bloeddoorlopen ogen rollen rond in hun kassen en vinden geen uitweg. Mijn schedel wordt te klein en mijn hersenen bestraffen me met hoofdpijn. Slapen is een zegen. Slapen is een vloek. In dromen kom ik real life nachtmerries tegen en ik heb niet de juiste wapens. Ik heb er geen.
Machteloos.
Moedeloos.
Hopeloos.
Hoi Birdy,
BeantwoordenVerwijderenPer toeval kwam ik op je blog. Ik googelde op het woordje 'uitgang'. Ik zocht een titel voor mijn boek.(Nu heet het nog "de verlichte borderliner', maar is geen goeie titel) Een boek dat gaat over het huwelijk van mijn ouders. Een vader die talloze malen vreemdgaat. En jouw blog gaat nu net over the bastard. Kan eigenlijk geen toeval zijn.
Zie mijn blog: De Verlichte Borderliner. Dit is geen reclame, ik voel me geraakt door je berichtje onder 'waar is de uitgang'. Jij bent geen borderliner ( of weetikveelwat), zo bedoel ik het niet, ik weet niet wie jij bent, maar misschien troost het je dat ik je berichtje gelezen heb en medeleven voel. Schrijf het van je af,alles wat je denkt en voelt, het helpt echt! Maak van je hart geen moordkuil. Mijn moeder is er aan onderdoor gegaan. Jij niet, jij maakt je los, zeker weten!
Bedankt voor je lieve woorden. Het doet inderdaad deugd als iemand iets uit mijn verhaal herkent, en ik me plots niet meer zo verdomd alleen moet voelen. Want dat is een van de moeilijkste dingen: dat ik hier voornamelijk alleen door ga. Ik wil onze toekomst niet hypothekeren, dus heb ik nooit aan de grote klok gehangen wat er gebeurd is. Maar dan blijft je er wel mee zitten he? En ja, deze blog helpt me daarbij. Om alles van me af te gooien. Groot nadeel: ik kom hier voornamelijk op momenten dat het echt niet goed met me gaat. Dan heb ik de troost van de woorden op mijn scherm het meest nodig. Ik zou er een punt van moeten maken ook de mooiere tijden te documenteren...
BeantwoordenVerwijderenEn ja, ik ga hier uit geraken. Dat weet ik zeker. Alleen of samen, dat weet ik nog niet. Maar wel mét mijn kinderen en een stuk sterker dan voordien.
Een van mijn grootste zorgen blijft wel hoe deze hele situatie de ontwikkeling van mijn kinderen zou kunnen beïnvloeden...
Je boek klinkt superinteressant. Is het autobiografisch? Zelf helpen meditatie en de beginselen van het boeddhisme me nu enorm, van advaita vedanta had ik nog nooit gehoord.
Veel succes met het vinden van een uitgever. Ik ken niet zoveel van POD-bedrijven, maar van deze heb ik wel al gehoord (en zelfs in positieve bewoordingen):
http://www.freemusketeers.nl/index.php/id_structuur/3297/home.html