HET GEZELSCHAP VAN VREEMDEN

http://www.psychologiemagazine.nl/web/Forums/Forums-Relaties/Forum-Na-de-affaire.htm

Had ik dit forum een jaar geleden maar gevonden.
Dan had ik me toen misschien niet zo verdomd verlaten gevoeld. Eenzaam en kapot.
Moederziel alleen met mijn prachtige pasgeborene in mijn armen en tranen op mijn wangen.
En iedereen maar kirren van "Oooooooh, wat moet jij nu toch écht aan het genieten zijn!"
"Jahaaa", was mijn standaard antwoord. Een glimlach gebeiteld op de lippen en de tanden stevig op elkaar geklemd.
Aan de pijn gaf ik pas toe op momenten dat ik alleen was. Alleen met haar.
Mijn jongste kind heeft me in haar eerste vier maanden meer zien huilen dan enig ander mens op deze aardbol in mijn hele leven.
En heeft met haar babyhaartjes meer tranen opgevangen dan ik hoop dat ze ooit nog te verduren zal krijgen.

Zoveel verhalen. Zoveel zielepijn.
Mijn hart bloedt als ik lees wat mensen die van elkaar houden mekaar kunnen aandoen.
En tegelijkertijd trekt het me aan. Als een magneet.
Omdat ik wil weten.
Begrijpen.
Snappen.

WAAR IS DE LIEFDE?

Een ongeluk komt zelden alleen. En dus hebben we sinds een week of drie nog wat andere sores aan onze kop. Een gemeenschappelijke vijand.
Tijd om de rangen te sluiten.
En samen te vechten, als vanouds.

En net daar loopt het mis.
We staan paraat, doen ons best, halen het onderste uit de kan om hier met z'n viertjes heelhuids uit te geraken.
Maar de bezieling is weg.
De vonk is gedoofd.
En zoveel is verloren gegaan...

Kleine gebaren.
Liefdevolle blikken.
Steuntjes in de rug.
Briefjes in de brooddoos.
Oprecht inzitten met elkaar.
Telefoontjes die dieper gaan dan 'oewist?' en "ça va".
Het vaste geloof dat het allemaal wel goed zal komen.
Het vanzelfsprekende gevoel van geliefd en gewild te zijn.
De gedachte die eerst naar de ander uitgaat, dan pas naar jezelf.
De wil om voor de ander door het vuur te gaan, wat de gevolgen ook mogen zijn.

De liefde, die hier ooit zo allesomvattend aanwezig was, heeft ons huis verlaten.
En dàt is wat hij mist.

Ik weet het zo goed omdat ik ze ook mis...

TWEE REDENEN MINDER OM MEZELF TE HATEN

Ik heb hem geslagen. En verrot gescholden. En heel hard geschopt.
Ik heb de buren opgeschrikt met een door merg en been gaande oerkreet, gebruld tot mijn keel pijn deed (nu nog altijd) en alles eruit gegooid wat mijn ziel al maandenlang pijnigt.
Waarom? Waarom nu?

Omdat hij gisteravond het lef had me te vertellen dat hij 'de liefde mist'.
Hij was van mening dat alles na een jaar wel weer terug bij het oude zou moeten zijn.
En vond dat ik hem de liefde niet mocht ontzeggen waarop hij al die andere jaren samen wel had kunnen rekenen.
De vele constructieve gesprekken, attente gebaren, hartstochtelijke vrijpartijen, lieve koosnaampjes en sms-jes, herhaalde "ik hou nog altijd van jou's" en dies meer volstaan blijkbaar niet als teken van mijn goeie wil.
Nee, hij wil alles.
Zoals het vroeger was.
De lul.

Alsof ik dat ook niet liefst zou willen.
Alsof het een tactiek van me is om hem nét dat ene niet te geven waarvan ik weet dat hij niet zonder kan.
Alsof een hart zomaar op bevel genezen kan.
Alsof vertrouwen tegen een deadline hersteld kan worden.

Er hangen rafels aan mijn ziel en mijn hart is diepgevroren.
En met hoeveel stoelen hij ook gooit, hoeveel boodschappen hij met verf ook op de grond kladt, hoe hard hij ook op de tafel klopt, hoe kwaad hij me ook bekijkt en hoe bitter hij me ook toespreekt...
ik heb niet de macht (of kracht) om daaraan iets te veranderen.

STORINGEN

Zowel in mijn kop als op deze site.
Het enige wat nog lijkt te helpen is vergetelheid.

’s Morgens proberen niet teveel de grumpy mama te zijn waar kleine vogel zo’n hekel aan heeft.

Overdag werken, werken, werken. Middagpauzes, koffieklatsj? Niet meer aan mij besteed. Gelukkig hèb ik veel werk.

En 's avonds? The bastard zei me gisteren dat het internet me blijkbaar meer troost biedt dan hij. Hoe triest ik het ook vond, ik kon het niet ontkennen.

PARTY LIKE IT'S 1988

The bastard wil naar een feestje. Van een oude vriendin (die ik ken omdat haar zoontje op dezelfde school zit als kleine vogel). Net dat ene weekend dat ik in het buitenland zit. Om een andere oude vriendin (die ik niet ken) terug te zien. Er is nooit wat tussen hen gebeurd, vertelt hij me, ze waren gewoon dikke vrienden. Ze vraagt blijkbaar geregeld naar ‘m en hij zou haar nog wel eens willen terugzien.

For old times’ sake. Niks meer.

Moet ik dat nu écht geloven?