Een ongeluk komt zelden alleen. En dus hebben we sinds een week of drie nog wat andere sores aan onze kop. Een gemeenschappelijke vijand.
Tijd om de rangen te sluiten.
En samen te vechten, als vanouds.
En net daar loopt het mis.
We staan paraat, doen ons best, halen het onderste uit de kan om hier met z'n viertjes heelhuids uit te geraken.
Maar de bezieling is weg.
De vonk is gedoofd.
En zoveel is verloren gegaan...
Kleine gebaren.
Liefdevolle blikken.
Steuntjes in de rug.
Briefjes in de brooddoos.
Oprecht inzitten met elkaar.
Telefoontjes die dieper gaan dan 'oewist?' en "ça va".
Het vaste geloof dat het allemaal wel goed zal komen.
Het vanzelfsprekende gevoel van geliefd en gewild te zijn.
De gedachte die eerst naar de ander uitgaat, dan pas naar jezelf.
De wil om voor de ander door het vuur te gaan, wat de gevolgen ook mogen zijn.
De liefde, die hier ooit zo allesomvattend aanwezig was, heeft ons huis verlaten.
En dàt is wat hij mist.
Ik weet het zo goed omdat ik ze ook mis...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten