TWEE REDENEN MINDER OM MEZELF TE HATEN

Ik heb hem geslagen. En verrot gescholden. En heel hard geschopt.
Ik heb de buren opgeschrikt met een door merg en been gaande oerkreet, gebruld tot mijn keel pijn deed (nu nog altijd) en alles eruit gegooid wat mijn ziel al maandenlang pijnigt.
Waarom? Waarom nu?

Omdat hij gisteravond het lef had me te vertellen dat hij 'de liefde mist'.
Hij was van mening dat alles na een jaar wel weer terug bij het oude zou moeten zijn.
En vond dat ik hem de liefde niet mocht ontzeggen waarop hij al die andere jaren samen wel had kunnen rekenen.
De vele constructieve gesprekken, attente gebaren, hartstochtelijke vrijpartijen, lieve koosnaampjes en sms-jes, herhaalde "ik hou nog altijd van jou's" en dies meer volstaan blijkbaar niet als teken van mijn goeie wil.
Nee, hij wil alles.
Zoals het vroeger was.
De lul.

Alsof ik dat ook niet liefst zou willen.
Alsof het een tactiek van me is om hem nét dat ene niet te geven waarvan ik weet dat hij niet zonder kan.
Alsof een hart zomaar op bevel genezen kan.
Alsof vertrouwen tegen een deadline hersteld kan worden.

Er hangen rafels aan mijn ziel en mijn hart is diepgevroren.
En met hoeveel stoelen hij ook gooit, hoeveel boodschappen hij met verf ook op de grond kladt, hoe hard hij ook op de tafel klopt, hoe kwaad hij me ook bekijkt en hoe bitter hij me ook toespreekt...
ik heb niet de macht (of kracht) om daaraan iets te veranderen.