Zowel in mijn kop als op deze site.
Het enige wat nog lijkt te helpen is vergetelheid.
’s Morgens proberen niet teveel de grumpy mama te zijn waar kleine vogel zo’n hekel aan heeft.
Overdag werken, werken, werken. Middagpauzes, koffieklatsj? Niet meer aan mij besteed. Gelukkig hèb ik veel werk.
En 's avonds? The bastard zei me gisteren dat het internet me blijkbaar meer troost biedt dan hij. Hoe triest ik het ook vond, ik kon het niet ontkennen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Interessante kronkel die hij daar heeft ivm troost. Het is niet meteen de eerste eigenschap die we hem als buitenstaander zouden toekennen, laat staan mochten we er middenin zit. Troost is nu éénmaal gekoppeld aan het zich openstellen voor alsook vertrouwen.
BeantwoordenVerwijderenAls je beste partner daarvoor het internet is dan lijkt me dat als tijdelijke oplossing geen probleem.
Blij dat je terug bereikbaar bent!
Blij dat je terug te lezen bent.
BeantwoordenVerwijderenHet vermogen tot reactie plaatsen van de blog weigert al heel de dag steevast. Ik hoop dat hier de analogie met je hoofd stopt.
Een noodzakelijke basis om troost te kunnen ontvangen van iemand is de zekerheid dat die persoon je in je kwetsbaarheid niet zal schaden. Waarom zouden we dan soms niet voor het (anonieme) internet kiezen?