GEZOCHT: IK

In al mijn pogingen om voor iedereen het beste te doen ben ik mezelf kwijtgeraakt.
Yeah sure, ik ben iemands mama, iemands vrouw, iemands dochter, iemands vriendin, iemands werknemer, ... maar gewoon voor mezelf?
Voor mezelf ben ik niks meer.
Helemaal weg.
Finaal verdwenen.
In het ijle opgelost.

Ik weet niet meer wie ik ben, waar ik vandaan kom, waar ik ben, waar ik naartoe wil.
Ik weet niet meer wat ik wil, waar ik van hou, wat ik wens, waarnaar ik verlang...
Ik ben niet alleen de weg kwijt maar ook mijn voeten (en de rest van mijn lijf).

Hoe kan ik ooit nog vooruit geraken...?

VERDWAALD IN DE MIST

Bijna twee jaar later.
En ik zit nog altijd met mijn hoofd in de mist.
Wanneer zal deze beproeving eindelijk voorbij zijn?
Of is dit iets dat ik mijn hele leven met me mee moet dragen?
If so, dan heb ik iets/iemand nodig om me te helpen.
Want alleen trek ik het niet langer.
En 'wij twee' zijn niet meer zoals voorheen.
Zullen dat wellicht ook nooit meer zijn.
Kan ik daarmee leven? Soms denk ik van wel, vaker denk ik van niet.
Is dit nog wel leven? Of doe ik gewoon wat er van me verwacht wordt?

13 JAAR

KAN IK EEN BIJVRAAG KRIJGEN?

Gisteren hebben the bastard en ik gepraat over praten. Wat is dat? Hoe doe je dat? Bleek dat wij er allebei zodanig verschillende standpunten op nahouden, dat het een wonder mag heten dat wij ooit al een volledig gesprek over een en hetzelfde onderwerp hebben kunnen afronden.

Zo vindt hij bijvoorbeeld dat hij voorzet genoeg geeft tot een gesprek als hij 's avonds vraagt: "Hoe is het?"
Een vraag die in mijn brein vrij vertaald wordt tot "Gaat het nog?" en ook "Heb je alles nog onder controle?"
En ja, wat er ook mag gebeurd zijn, hoe rot ik me ook mag voelen, bij mij komt er dus altijd "Het gaat wel" uit. Want ja, ik heb de touwtjes nog in handen, er is geen noodgeval, ik trek mijn plan wel.
Hoe kan je met één antwoord op één waanzinnig algemene vraag ook een hele dag tjokvol emoties vatten? Blijdschap, verdriet, angst, opwinding... het zit bij mij allemaal in één dag, soms zelfs in één enkel uur.
Vraag me naar momenten, naar omgevingen, naar mensen, naar emoties en ik treed in detail.
Maar vraag me hoe het ermee gaat, en ik blokkeer.

WAAR IS DE UITGANG?

Ik slaap en slaap maar lijk maar niet uitgerust te geraken.
Ik huil en huil maar de tranen blijven komen.
Ik brul en sla wild om me heen – in gedachten en tijdens momenten van eenzaamheid.
Waarom kan ik enkel maar eerlijk tegen mezelf zijn als ik alleen ben?
Waarom kan ik enkel maar overgaan tot actie als er niemand over mijn schouder zit mee te kijken?

Ik voel me verscheurd.
Ik voel me vertrappeld.
Ik voel me verraden.
Ik voel me alleen en tegelijkertijd niet alleen genoeg.
Ik wil een nieuw begin.
Ik wil gewoon weg.
Ik wil niks meer.
Ik wil het beste voor mijn meisjes.

Wat is dat?

Soms denk ik dat met ons drietjes opnieuw beginnen een oplossing zou kunnen zijn.
Maar dan twijfel ik weer.
Onze relatie kent echt nog wel zijn goeie momenten. Die primeren zelfs.
Kan ik het leven van vier mensen ondersteboven halen?
Waarvoor? Wat zoek ik toch?

Ik voel me een stuk opgejaagd wild en zoek krampachtig naar een plek om mijn opgebruikte lijf neer te kunnen leggen. Mijn bloeddoorlopen ogen rollen rond in hun kassen en vinden geen uitweg. Mijn schedel wordt te klein en mijn hersenen bestraffen me met hoofdpijn. Slapen is een zegen. Slapen is een vloek. In dromen kom ik real life nachtmerries tegen en ik heb niet de juiste wapens. Ik heb er geen.

Machteloos.
Moedeloos.
Hopeloos.

DE PROCESSIE VAN ECHTERNACH

Twee stappen vooruit, een terug.
Zo kom je er ook, nietwaar?

We hebben de feestdagen alweer overleefd.
Traditioneel een donkere periode in mijn leven en dat was nu niet anders.
Niks om van te verschieten dus.

Dingen om dankbaar voor te zijn:
- Mijn lieve kleine vogeltjes. Geweldige kindjes, en dat zeg ik niet alleen om dat ze de mijne zijn :-)
- Mijn creatieve job, waarin ik zoveel kwijt kan. Nooit gedacht dat ik mijn jeugddroom zou waarmaken. Mijn privéleven mag dan een puinhoop zijn, op professioneel gebied heb ik altijd de touwtjes in handen gehad en dat heeft me geen windeieren gelegd (oké de pree zou iets hoger mogen liggen maar bij wie niet?).
- Ons warme huis. Oké het is niet af (en zal dat waarschijnlijk nooit zijn) maar het is er wel warm en knus, iets wat veel mensen ook tijdens deze bitter koude dagen moeten missen.
- Mijn uitlaatklep -fotografie- waarmee ik zoveel mensen blij kan maken (niet in het minst mezelf).
- Mijn vent, die ondanks alles toch maar moeite blijft doen om ons met liefde te omringen (al wordt dat niet altijd even hard geapprecieerd).

Dingen die aan verbetering toe zijn:
- Mijn geestesgesteldheid. Waar is mijn optimisme gebleven? Waar is mijn goede humeur naartoe? Waarom wil ik vooral en liefst alleen nog maar slapen?
- Mijn instelling (hangt hiermee samen). Perspectief is mijn woord voor 2010. Bij alles wat er in 2010 gebeurt, ga ik me proberen af te vragen of ik het wel vanuit het juiste perspectief bekijk en proberen een ander perspectief te krijgen.
- Mijn werklust (wat minder tijd verprutsen en wat meer werk verzetten zou mijn gemoedsrust wellicht ten goede komen). Maar (voor het geval mijn baas meeleest) om creatief te wezen moet je veel input krijgen en af ten toe ook eens duchtig kunnen lummelen. Want op die momenten overvallen je de beste ideeën.
- Mijn rommelige, stoffige, soms echt vieze en wanstaltig volgestapelde huis. Hoe hard ik ook moeite doe om alles aan kant te houden, tegenover een verbouwing en de sloddervossigheid van drie mensen ben ik machteloos. Heb tranen met tuiten gehuild toen een lek mijn doos met brieven (liefdes en andere) uit mijn jeugd tot pulp herleidde. Ook al had ik er in geen jaren meer in gekeken.
- Mijn vent. Tenminste, mijn relatie ermee. Hem veranderen, dat lukt toch niet meer. Een oude aap enzovoort.

Motto voor 2010:
you never fail until you stop trying

En dat zijn we niet van plan.
Nog lang niet.