En ik zit nog altijd met mijn hoofd in de mist.
Wanneer zal deze beproeving eindelijk voorbij zijn?
Of is dit iets dat ik mijn hele leven met me mee moet dragen?
If so, dan heb ik iets/iemand nodig om me te helpen.
Want alleen trek ik het niet langer.
En 'wij twee' zijn niet meer zoals voorheen.
Zullen dat wellicht ook nooit meer zijn.
Kan ik daarmee leven? Soms denk ik van wel, vaker denk ik van niet.
Is dit nog wel leven? Of doe ik gewoon wat er van me verwacht wordt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten