dinsdag 15 juni 2010

GEZOCHT: IK

In al mijn pogingen om voor iedereen het beste te doen ben ik mezelf kwijtgeraakt.
Yeah sure, ik ben iemands mama, iemands vrouw, iemands dochter, iemands vriendin, iemands werknemer, ... maar gewoon voor mezelf?
Voor mezelf ben ik niks meer.
Helemaal weg.
Finaal verdwenen.
In het ijle opgelost.

Ik weet niet meer wie ik ben, waar ik vandaan kom, waar ik ben, waar ik naartoe wil.
Ik weet niet meer wat ik wil, waar ik van hou, wat ik wens, waarnaar ik verlang...
Ik ben niet alleen de weg kwijt maar ook mijn voeten (en de rest van mijn lijf).
Hoe kan ik ooit nog vooruit geraken...?

vrijdag 4 juni 2010

VERDWAALD IN DE MIST

Bijna twee jaar later.
En ik zit nog altijd met mijn hoofd in de mist.
Wanneer zal deze beproeving eindelijk voorbij zijn?
Of is dit iets dat ik mijn hele leven met me mee moet dragen?
If so, dan heb ik iets/iemand nodig om me te helpen.
Want alleen trek ik het niet langer.
En 'wij twee' zijn niet meer zoals voorheen.
Zullen dat wellicht ook nooit meer zijn.
Kan ik daarmee leven? Soms denk ik van wel, vaker denk ik van niet.
Is dit nog wel leven? Of doe ik gewoon wat er van me verwacht wordt?

vrijdag 7 mei 2010

woensdag 10 februari 2010

KAN IK EEN BIJVRAAG KRIJGEN?

Gisteren hebben the bastard en ik gepraat over praten. Wat is dat? Hoe doe je dat? Bleek dat wij er allebei zodanig verschillende standpunten op nahouden, dat het een wonder mag heten dat wij ooit al een volledig gesprek over een en hetzelfde onderwerp hebben kunnen afronden.

Zo vindt hij bijvoorbeeld dat hij voorzet genoeg geeft tot een gesprek als hij 's avonds vraagt: "Hoe is het?"
Een vraag die in mijn brein vrij vertaald wordt tot "Gaat het nog?" en ook "Heb je alles nog onder controle?"
En ja, wat er ook mag gebeurd zijn, hoe rot ik me ook mag voelen, bij mij komt er dus altijd "Het gaat wel" uit. Want ja, ik heb de touwtjes nog in handen, er is geen noodgeval, ik trek mijn plan wel.
Hoe kan je met één antwoord op één waanzinnig algemene vraag ook een hele dag tjokvol emoties vatten? Blijdschap, verdriet, angst, opwinding... het zit bij mij allemaal in één dag, soms zelfs in één enkel uur.
Vraag me naar momenten, naar omgevingen, naar mensen, naar emoties en ik treed in detail.
Maar vraag me hoe het ermee gaat, en ik blokkeer.

maandag 11 januari 2010

WAAR IS DE UITGANG?

Ik slaap en slaap maar lijk maar niet uitgerust te geraken.
Ik huil en huil maar de tranen blijven komen.
Ik brul en sla wild om me heen – in gedachten en tijdens momenten van eenzaamheid.
Waarom kan ik enkel maar eerlijk tegen mezelf zijn als ik alleen ben?
Waarom kan ik enkel maar overgaan tot actie als er niemand over mijn schouder zit mee te kijken?

Ik voel me verscheurd.
Ik voel me vertrappeld.
Ik voel me verraden.
Ik voel me alleen en tegelijkertijd niet alleen genoeg.
Ik wil een nieuw begin.
Ik wil gewoon weg.
Ik wil niks meer.
Ik wil het beste voor mijn meisjes.

Wat is dat?

Soms denk ik dat met ons drietjes opnieuw beginnen een oplossing zou kunnen zijn.
Maar dan twijfel ik weer.
Onze relatie kent echt nog wel zijn goeie momenten. Die primeren zelfs.
Kan ik het leven van vier mensen ondersteboven halen?
Waarvoor? Wat zoek ik toch?

Ik voel me een stuk opgejaagd wild en zoek krampachtig naar een plek om mijn opgebruikte lijf neer te kunnen leggen. Mijn bloeddoorlopen ogen rollen rond in hun kassen en vinden geen uitweg. Mijn schedel wordt te klein en mijn hersenen bestraffen me met hoofdpijn. Slapen is een zegen. Slapen is een vloek. In dromen kom ik real life nachtmerries tegen en ik heb niet de juiste wapens. Ik heb er geen.

Machteloos.
Moedeloos.
Hopeloos.

maandag 4 januari 2010

DE PROCESSIE VAN ECHTERNACH

Twee stappen vooruit, een terug.
Zo kom je er ook, nietwaar?

We hebben de feestdagen alweer overleefd.
Traditioneel een donkere periode in mijn leven en dat was nu niet anders.
Niks om van te verschieten dus.

Dingen om dankbaar voor te zijn:
- Mijn lieve kleine vogeltjes. Geweldige kindjes, en dat zeg ik niet alleen om dat ze de mijne zijn :-)
- Mijn creatieve job, waarin ik zoveel kwijt kan. Nooit gedacht dat ik mijn jeugddroom zou waarmaken. Mijn privéleven mag dan een puinhoop zijn, op professioneel gebied heb ik altijd de touwtjes in handen gehad en dat heeft me geen windeieren gelegd (oké de pree zou iets hoger mogen liggen maar bij wie niet?).
- Ons warme huis. Oké het is niet af (en zal dat waarschijnlijk nooit zijn) maar het is er wel warm en knus, iets wat veel mensen ook tijdens deze bitter koude dagen moeten missen.
- Mijn uitlaatklep -fotografie- waarmee ik zoveel mensen blij kan maken (niet in het minst mezelf).
- Mijn vent, die ondanks alles toch maar moeite blijft doen om ons met liefde te omringen (al wordt dat niet altijd even hard geapprecieerd).

Dingen die aan verbetering toe zijn:
- Mijn geestesgesteldheid. Waar is mijn optimisme gebleven? Waar is mijn goede humeur naartoe? Waarom wil ik vooral en liefst alleen nog maar slapen?
- Mijn instelling (hangt hiermee samen). Perspectief is mijn woord voor 2010. Bij alles wat er in 2010 gebeurt, ga ik me proberen af te vragen of ik het wel vanuit het juiste perspectief bekijk en proberen een ander perspectief te krijgen.
- Mijn werklust (wat minder tijd verprutsen en wat meer werk verzetten zou mijn gemoedsrust wellicht ten goede komen). Maar (voor het geval mijn baas meeleest) om creatief te wezen moet je veel input krijgen en af ten toe ook eens duchtig kunnen lummelen. Want op die momenten overvallen je de beste ideeën.
- Mijn rommelige, stoffige, soms echt vieze en wanstaltig volgestapelde huis. Hoe hard ik ook moeite doe om alles aan kant te houden, tegenover een verbouwing en de sloddervossigheid van drie mensen ben ik machteloos. Heb tranen met tuiten gehuild toen een lek mijn doos met brieven (liefdes en andere) uit mijn jeugd tot pulp herleidde. Ook al had ik er in geen jaren meer in gekeken.
- Mijn vent. Tenminste, mijn relatie ermee. Hem veranderen, dat lukt toch niet meer. Een oude aap enzovoort.

Motto voor 2010:
you never fail until you stop trying

En dat zijn we niet van plan.
Nog lang niet.

maandag 14 december 2009

WINDSTIL

Na 6 weken, 4 deadlines en 42 dagen op rij waarin ik van 's morgens 9u tot na middernacht gewerkt heb, is er eindelijk weer wat tijd voor mezelf. Al is dat relatief. Met twee kids, een gigantische verbouwing en de feestdagen in aantocht zijn persoonlijke vrije tijd en ruimte schaarse goederen. Maar zo ben ik het gewend. En veel anders zou ik het wellicht niet willen. Teveel tijd om na te denken doet mij nooit goed.

Tussentijdse balans.
Na de brulpartij van oktober is er een nieuw soort evenwicht ontstaan tussen mij en the bastard.
Op de een of andere manier heeft mijn woede dan toch de lucht gezuiverd (duh), waardoor er - heel voorzichtigjes - knoppen van hoop zijn ontstaan. Er is een gewicht van mijn hart en schouders afgegleden dat heeft plaatsgeruimd voor minder verwoestende gevoelens. De wil om samen verder te gaan en de overtuiging dat dit weer tot de mogelijkheden hoort, is bijna tastbaar.

Waarom wil dit verrekte lijf dan niet meer mee?
Het moet en zal alcohol krijgen. Elke avond. Op straffe van slapeloosheid, stressopstoten en dwanggedachten die me in de stilte van de nacht tot een piekerend hoopje huilerige ellende reduceren.
Het is niet meer zo te porren voor vier-vijf keer seks per week en wil al helemaal niet zo gemakkelijk meer klaarkomen.
Het kan zich niet meer concentreren en heeft grote moeite met het nemen van beslissingen en het ondernemen van actie, ook als het om iets banaals gaat, zoals een briefje pennen voor de juf.
Het kent geen rust. Er is veel te doen en dus loop ik me suf van het ene klusje naar het andere, maar net als in de voor mij typische nachtmerries, geraak ik geen centimeter vooruit, hoezeer ik mijn hele lijf ook vooruit probeer te gooien.
Het is niet meer geïnteresseerd in eten en weigert dan ook botweg om smaakpapillen in te zetten bij het nuttigen van voedsel, maar slaat in onbewaakte ogenblikken wél gemakkelijk heeldere chocolade ventjes naar binnen.
Het kan niet meer lief zijn voor kleine vogel, die me met haar nachtelijk gespook totaal ontregelt en me met dikke ogen en een wazige kop naar het werk stuurt.
Het heeft te lijden onder zenuwtrekjes in de voeten en een stijve rug die enkel maar verdwijnen als ik alleen ben, thuis, met de kids, zonder hém.

Maar dan voel ik me wel weer alleen en bang.
Kan niet zonder, kan niet mét.
Wordt dat het verhaal van mijn leven?

maandag 26 oktober 2009

HET GEZELSCHAP VAN VREEMDEN

http://www.psychologiemagazine.nl/web/Forums/Forums-Relaties/Forum-Na-de-affaire.htm

Had ik dit forum een jaar geleden maar gevonden.
Dan had ik me toen misschien niet zo verdomd verlaten gevoeld. Eenzaam en kapot.
Moederziel alleen met mijn prachtige pasgeborene in mijn armen en tranen op mijn wangen.
En iedereen maar kirren van "Oooooooh, wat moet jij nu toch écht aan het genieten zijn!"
"Jahaaa", was mijn standaard antwoord. Een glimlach gebeiteld op de lippen en de tanden stevig op elkaar geklemd.
Aan de pijn gaf ik pas toe op momenten dat ik alleen was. Alleen met haar.
Mijn jongste kind heeft me in haar eerste vier maanden meer zien huilen dan enig ander mens op deze aardbol in mijn hele leven.
En heeft met haar babyhaartjes meer tranen opgevangen dan ik hoop dat ze ooit nog te verduren zal krijgen.

Zoveel verhalen. Zoveel zielepijn.
Mijn hart bloedt als ik lees wat mensen die van elkaar houden mekaar kunnen aandoen.
En tegelijkertijd trekt het me aan. Als een magneet.
Omdat ik wil weten.
Begrijpen.
Snappen.

vrijdag 23 oktober 2009

WAAR IS DE LIEFDE?

Een ongeluk komt zelden alleen. En dus hebben we sinds een week of drie nog wat andere sores aan onze kop. Een gemeenschappelijke vijand.
Tijd om de rangen te sluiten.
En samen te vechten, als vanouds.

En net daar loopt het mis.
We staan paraat, doen ons best, halen het onderste uit de kan om hier met z'n viertjes heelhuids uit te geraken.
Maar de bezieling is weg.
De vonk is gedoofd.
En zoveel is verloren gegaan...

Kleine gebaren.
Liefdevolle blikken.
Steuntjes in de rug.
Briefjes in de brooddoos.
Oprecht inzitten met elkaar.
Telefoontjes die dieper gaan dan 'oewist?' en "ça va".
Het vaste geloof dat het allemaal wel goed zal komen.
Het vanzelfsprekende gevoel van geliefd en gewild te zijn.
De gedachte die eerst naar de ander uitgaat, dan pas naar jezelf.
De wil om voor de ander door het vuur te gaan, wat de gevolgen ook mogen zijn.

De liefde, die hier ooit zo allesomvattend aanwezig was, heeft ons huis verlaten.
En dàt is wat hij mist.

Ik weet het zo goed omdat ik ze ook mis...

woensdag 14 oktober 2009

TWEE REDENEN MINDER OM MEZELF TE HATEN

Ik heb hem geslagen. En verrot gescholden. En heel hard geschopt.
Ik heb de buren opgeschrikt met een door merg en been gaande oerkreet, gebruld tot mijn keel pijn deed (nu nog altijd) en alles eruit gegooid wat mijn ziel al maandenlang pijnigt.
Waarom? Waarom nu?

Omdat hij gisteravond het lef had me te vertellen dat hij 'de liefde mist'.
Hij was van mening dat alles na een jaar wel weer terug bij het oude zou moeten zijn.
En vond dat ik hem de liefde niet mocht ontzeggen waarop hij al die andere jaren samen wel had kunnen rekenen.
De vele constructieve gesprekken, attente gebaren, hartstochtelijke vrijpartijen, lieve koosnaampjes en sms-jes, herhaalde "ik hou nog altijd van jou's" en dies meer volstaan blijkbaar niet als teken van mijn goeie wil.
Nee, hij wil alles.
Zoals het vroeger was.
De lul.

Alsof ik dat ook niet liefst zou willen.
Alsof het een tactiek van me is om hem nét dat ene niet te geven waarvan ik weet dat hij niet zonder kan.
Alsof een hart zomaar op bevel genezen kan.
Alsof vertrouwen tegen een deadline hersteld kan worden.

Er hangen rafels aan mijn ziel en mijn hart is diepgevroren.
En met hoeveel stoelen hij ook gooit, hoeveel boodschappen hij met verf ook op de grond kladt, hoe hard hij ook op de tafel klopt, hoe kwaad hij me ook bekijkt en hoe bitter hij me ook toespreekt...
ik heb niet de macht (of kracht) om daaraan iets te veranderen.

donderdag 8 oktober 2009

STORINGEN

Zowel in mijn kop als op deze site.
Het enige wat nog lijkt te helpen is vergetelheid.

’s Morgens proberen niet teveel de grumpy mama te zijn waar kleine vogel zo’n hekel aan heeft.

Overdag werken, werken, werken. Middagpauzes, koffieklatsj? Niet meer aan mij besteed. Gelukkig hèb ik veel werk.

En 's avonds? The bastard zei me gisteren dat het internet me blijkbaar meer troost biedt dan hij. Hoe triest ik het ook vond, ik kon het niet ontkennen.

vrijdag 2 oktober 2009

PARTY LIKE IT'S 1988

The bastard wil naar een feestje. Van een oude vriendin (die ik ken omdat haar zoontje op dezelfde school zit als kleine vogel). Net dat ene weekend dat ik in het buitenland zit. Om een andere oude vriendin (die ik niet ken) terug te zien. Er is nooit wat tussen hen gebeurd, vertelt hij me, ze waren gewoon dikke vrienden. Ze vraagt blijkbaar geregeld naar ‘m en hij zou haar nog wel eens willen terugzien.

For old times’ sake. Niks meer.

Moet ik dat nu écht geloven?

maandag 28 september 2009

VERZOEKNUMMER

Ik HAAT mezelf

Omdat ik ergens, diep vanbinnen, altijd al wist dat er iets fishy was aan heel hun vriendschap, maar dat buikgevoel nooit betrouwd heb.
Omdat ik ze hierdoor kansen geboden heb die er anders niet geweest waren.
Omdat ik ooit, lang geleden, eens een telefoontje heb afgeluisterd tussen haar en the bastard, maar niet lang genoeg gewacht heb tot ze in intimiteiten vervielen. (Ik betreur m.a.w. niet dat ik hen afgeluisterd heb, maar wel dat ik het niet lang genoeg volgehouden heb)

Omdat ik, ondanks mijn buikgevoel, er een punt van gemaakt heb om mijn huis voor haar open te stellen en haar welkom te heten.
Omdat ik me er schuldig over voelde toen ik er maar niet in leek te kunnen slagen om de spanning die haar bezoek met zich meebracht te laten verdwijnen.

Omdat ik het maar niet lijk te kunnen laten haar naam te googelen op zoek naar een teken van leven.
Omdat ik haar dus niet zomaar van mijn harde schijf lijk te kunnen wissen.
Omdat ik haar niet uitgehoord of uitgescholden heb toen ik er de kans toe had, maar dichtklapte telkens ik haar stem hoorde.
Omdat ik de moed maar niet lijk te kunnen vinden om de telefoon te nemen, haar (inmiddels geheime) telefoonnummer in te toetsen en dat alsnog te doen.

Omdat ik zelfs niet één keer serieus woedend ben kunnen worden op the bastard maar al die kwaadheid binnenwaarts gekeerd heb.
Omdat ik hem niet verrot geslagen heb toen hij me erom vroeg.
Omdat ik niet tegen de gedachte kan dat ik zonder hem verder zou moeten.
Omdat mijn hart een ijspegel geworden is en ik me afvraag hoeveel ik nog écht kan voelen.

Omdat ik blijkbaar niet genoeg was (ben?) om mijn vent geboeid te houden.
Omdat ik in mijn eigen ogen gefaald heb door zijn fout hoewel ik intussen eigenlijk wel weet dat het niet mijn falen was maar het zijne.
Omdat ik blijf zitten met een hoop onbeantwoorde vragen waarop ik nooit, van niemand een bevredigend antwoord op zal krijgen.
Omdat ik degene ben die blijft zitten met de brokstukken, in mijn leven en mijn ziel.
Omdat ik troost gezocht heb waar ik wist dat ik hem niet moest zoeken: in drank en aanverwanten.

Last but surely not least: omdat ik altijd al een hekel heb gehad aan haar smoelwerk maar daar nooit één ferme lap op gegeven heb.

Voilà, op aanvraag, een kleine greep uit het arsenaal aan redenen om mezelf te haten.
En vóór u het vraagt: ja, ik haat ook hèm.

woensdag 16 september 2009

ZIJ

Ik HAAT the bitch.

Om wat ze met hem uitspookte terwijl ze ook mij heel goed kende.

Omdat ze het waagde na de geboorte van ons eerste kind bij ons thuis op bezoek te komen en een rotkadootje mee te brengen dat ik niet eens wilde maar waarvoor ik wél dankbaar moest zijn.

Omdat ik dacht dat de spanning die ons huis toen vulde volledig aan mij te wijten was en ik me daar schuldig over voelde.

Om haar kuttiming, die haar aanspoorde alles op te biechten toen ik amper 5 weken bevallen was van ons tweede kind en dus extra kwetsbaar was door al die hormonen die door mijn lijf raasden.

Omdat ze dit enkel en alleen deed om ons uit elkaar te drijven, zonder ook maar 1 seconde stil te staan bij wat dit zou kunnen betekenen voor onze kinderen. Hààr kinderen bleven buiten schot.

Omdat ik het maar niet lijk te kunnen laten haar naam te googelen op zoek naar een teken van leven, hoewel ze cyberspace en ons leven verliet zonder één spoor na te laten.

Omdat ik haar dus niet zomaar van mijn harde schijf lijk te kunnen wissen en dat me vreselijk frustreert.

Omdat 16 september voortaan voor mij altijd gelinkt zal zijn aan dat ene moment, één jaar geleden, toen ik, nog high van mama-endorfines, mijn hele wereld in elkaar zag stuiken en bleef zitten met de brokstukken van een zorgeloos bestaan.

woensdag 9 september 2009

GROEI GROEI GROEI

De waarheid is dat het tussen mij en the bastard de laatste tijd behoorlijk goed gaat. Na inktzwarte periodes van vervreemding, onbegrip, pijn, woede, verdriet, zwelgen in bier en wijn en alles wat er verder maar voorhanden is, wrok en afkeer … is er berusting gekomen. Aanvaarding. Relativering.

We hebben elkaar terug ontmoet, iets verder dan halverwege.
En deze ontmoeting bleek… aangenaam. Een bewijs dat ik me de band die tussen ons bestaat niet heb ingebeeld, ondanks wat ik het afgelopen jaar allemaal gedacht heb. En dat die band de tsunami overleefd heeft, ondanks wat ik verwacht had.

We beginnen elkaar opnieuw te leren kennen, doen ons best om de harmonie terug te vinden, proberen de draad op te pikken waar we hem verloren zijn. Niet simpel, maar toch heb ik het gevoel alsof er een ondraaglijk zware last van mijn schouders af gevallen is. Feit is dat de reis me weer een stuk beter afgaat.

Is this it, dan?
Zijn we erdoor?
Gaan we de eindstreep halen?
Dat weet ik niet. De tijd zal het uitwijzen.

Ik weet wel dat ik het gebeurde nooit meer zal vergeten en dat ik een stuk naïviteit verloren ben. Een brok gerustheid ook. Een portie vanzelfsprekendheid. Een hele hoop vertrouwen. Misschien zelfs een stukje van mijn hart.
Maar wie weet, wellicht kan daar ooit iets anders voor in de plaats komen. Misschien is dat zelfs al aan het gebeuren…

Ik ben gegroeid.
In emotioneel opzicht.
En alle groei is goed.
In het leven kan je alle kruimeltjes wijsheid gebruiken die je op je pad tegenkomt.
En ik heb heelder boterhammen vergaard.
Dan komt er dus toch nog iets goeds voort uit deze helse episode…