Ik HAAT the bitch.
Om wat ze met hem uitspookte terwijl ze ook mij heel goed kende.
Omdat ze het waagde na de geboorte van ons eerste kind bij ons thuis op bezoek te komen en een rotkadootje mee te brengen dat ik niet eens wilde maar waarvoor ik wél dankbaar moest zijn.
Omdat ik dacht dat de spanning die ons huis toen vulde volledig aan mij te wijten was en ik me daar schuldig over voelde.
Om haar kuttiming, die haar aanspoorde alles op te biechten toen ik amper 5 weken bevallen was van ons tweede kind en dus extra kwetsbaar was door al die hormonen die door mijn lijf raasden.
Omdat ze dit enkel en alleen deed om ons uit elkaar te drijven, zonder ook maar 1 seconde stil te staan bij wat dit zou kunnen betekenen voor onze kinderen. Hààr kinderen bleven buiten schot.
Omdat ik het maar niet lijk te kunnen laten haar naam te googelen op zoek naar een teken van leven, hoewel ze cyberspace en ons leven verliet zonder één spoor na te laten.
Omdat ik haar dus niet zomaar van mijn harde schijf lijk te kunnen wissen en dat me vreselijk frustreert.
Omdat 16 september voortaan voor mij altijd gelinkt zal zijn aan dat ene moment, één jaar geleden, toen ik, nog high van mama-endorfines, mijn hele wereld in elkaar zag stuiken en bleef zitten met de brokstukken van een zorgeloos bestaan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Sterk om te lezen want nérgens haat je jezelf. Sterk hoe je zo gericht kan zijn, velen in deze situatie haten eerst zichzelf.
BeantwoordenVerwijderenIk ben al blij dat ik mijn woede eindelijk eens naar buiten kan richten en dat ik niet meer alleen maar blijf slikken en slikken tot het moment dat ik denk dat ze me volledig zal verstikken.
BeantwoordenVerwijderenIk ben al een jaar onderweg op deze bizarre tocht doorheen een alternatieve realiteit. En ja, natuurlijk heb ik ook mezelf grondig gehaat en neergehaald. Om andere redenen die niet terzake doen als ik het over haar heb. Misschien dat ik het daar later nog wel eens over heb.
Maar waarom moet ik me eigenlijk tegenover jou rechtvaardigen?