OPNIEUW LEREN VLIEGEN

Hier schrijven is dubbelzinnig geworden. Enerzijds moeite doen om een relatie uit het slop te halen, anderzijds blijven hangen bij de negativiteit, het brengt je geen stap vooruit. En dat is net wat ik wil, uit deze kuil geraken die me al zo lang het zicht lijkt te ontnemen op het echte leven dat rondom mij gewoon verder gaat en op het pad dat ik aan het bewandelen was toen de grond onder mijn voeten wegzakte. Ik heb de waarheid over ons leven vernomen op 16 september, nu bijna een jaar geleden, het wordt tijd om dingen te gaan begraven voor de rottende stank me bedwelmt. Als ik kans zie de kuil achter me te laten blijkt ze misschien net groot genoeg om alles in te dumpen en keurig netjes met aarde te bedekken. Zodat er iets nieuws kan groeien. Iets onverwachts. Wie weet, misschien wel iets moois?

Tijd heeft invloed op alles en iedereen, en de vrouw van nu is iemand anders dan het meisje dat ik vorig jaar nog was. Toen de hemel op mijn kop kwam vallen. Toen ik elk moment van de dag hoopte dat er iemand, eender wie, uit het niets zou opduiken die zou roepen “Verborgen camera, was dit niet om je te bescheuren?!” Toen ik babyvogel volledig gebroken en in een waas van tranen (ik, niet zij) voor het eerst in de crèche moest achterlaten. Toen ik me met de moed der wanhoop naar kantoor sleepte en vijf keer per dag naar het toilet moest racen om mijn hete tranen te verstoppen. Toen ik niet naar mijn kinderen kon kijken zonder mijn maag te voelen verkrampen van pijn, onbegrip en woede. Toen ik radeloos en met mijn hart op het puntje van ontploffen deze blog begon. Toen ik op zoek blééf gaan naar dingen die me uiteindelijk alleen maar ongelukkig maakten.

Ik heb (relatieve) rust gevonden; troost en steun in een nieuwe vriendschap met iemand die niet één maar twee keer in dezelfde positie verkeerd heeft; vrede met de wereld en in zekere mate zelfs met mezelf. Het leven heeft me enkele belangrijke lessen door de strot geramd en ik heb eindelijk de tijd genomen om te luisteren. Zoals het feit dat ik zelf de bron was van de negativiteit en stress waaraan ik zo wanhopig probeerde te ontsnappen. Dat ik de weg naar mijn eigen genezing blokkeerde door me vast te houden aan denkwijzen en gedragingen die me meer schade berokkenden dan dat ze me hielpen. Dat mijn pijn en woede me nergens brachten, en dat het tijd werd om ze te rusten te leggen en een nieuwe weg in te slaan. Dat ik de verleiding moest weerstaan om een slachtoffer te blijven en moest kijken naar wat ik kan doen in plaats van verstrikt te blijven zitten in onbegrip, angst en beschuldigingen. Dat ik me moest omringen met mensen die het beste in me naar buiten brengen en die voorkomen dat ik binnenin verdroog en verkruimel. Dat ik genoeg integriteit moest leren op te brengen om op de best mogelijke manier voor mezelf te zorgen, omdat niemand er wat aan heeft als je je krachten laat wegsijpelen. Dat ik me moest zien te herinneren wanneer ik het meest gelukkig was, het meest tevreden, het meest vredevol, en dat ik mezelf tijd en toestemming moet geven om te genieten van de dingen die mijn hart doen zingen. Dat ik de stemmen in mijn hoofd moest muilkorven die me willen doen geloven dat ik altijd faal en dat ik het niet waard ben. Dat ik best wel hulp kan en mag vragen. Dat ik moest leren ontvangen. En dat ik me open moest stellen voor de komst van betere tijden.
Omdat die écht wel zullen komen.