De waarheid is dat het tussen mij en the bastard de laatste tijd behoorlijk goed gaat. Na inktzwarte periodes van vervreemding, onbegrip, pijn, woede, verdriet, zwelgen in bier en wijn en alles wat er verder maar voorhanden is, wrok en afkeer … is er berusting gekomen. Aanvaarding. Relativering.
We hebben elkaar terug ontmoet, iets verder dan halverwege.
En deze ontmoeting bleek… aangenaam. Een bewijs dat ik me de band die tussen ons bestaat niet heb ingebeeld, ondanks wat ik het afgelopen jaar allemaal gedacht heb. En dat die band de tsunami overleefd heeft, ondanks wat ik verwacht had.
We beginnen elkaar opnieuw te leren kennen, doen ons best om de harmonie terug te vinden, proberen de draad op te pikken waar we hem verloren zijn. Niet simpel, maar toch heb ik het gevoel alsof er een ondraaglijk zware last van mijn schouders af gevallen is. Feit is dat de reis me weer een stuk beter afgaat.
Is this it, dan?
Zijn we erdoor?
Gaan we de eindstreep halen?
Dat weet ik niet. De tijd zal het uitwijzen.
Ik weet wel dat ik het gebeurde nooit meer zal vergeten en dat ik een stuk naïviteit verloren ben. Een brok gerustheid ook. Een portie vanzelfsprekendheid. Een hele hoop vertrouwen. Misschien zelfs een stukje van mijn hart.
Maar wie weet, wellicht kan daar ooit iets anders voor in de plaats komen. Misschien is dat zelfs al aan het gebeuren…
Ik ben gegroeid.
In emotioneel opzicht.
En alle groei is goed.
In het leven kan je alle kruimeltjes wijsheid gebruiken die je op je pad tegenkomt.
En ik heb heelder boterhammen vergaard.
Dan komt er dus toch nog iets goeds voort uit deze helse episode…
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten