Kun je geloven dat de zin me overvalt om mezelf eens op een potje buitenechtelijke seks te trakteren? Als hij het mag, waarom ik dan niet? Twaalf volle jaren (12!) ben ik zo trouw als een hond geweest. Al die tijd heb ik de mogelijkheid om vreemd te gaan zelfs niet éénmaal overwogen. Niet dat ik er nooit de kans toe gekregen heb. Onfatsoenlijke voorstellen zat. En dat niet alleen van oververhitte jongens in het park of op de tram, maar ook van bevriende collega’s op en naast de werkvloer, van geïnteresseerde heren in restaurants, cafés en cyberspace (waar ik voor het werk grote delen van mijn tijd doorbreng), en zelfs van knappe madammen met een voorliefde voor vrouwen. Maar de gedachte om zo’n kans te grijpen is me zelfs niet éénmaal door het hoofd geschoten. Dat was ‘not done’ in mijn belevingswereld.
Die belevingswereld heeft intussen wel een tsunami doorstaan en na het wegebben van het water ziet het landschap er heel anders uit. Ietwat bevreemdend, minder bekend maar zonder duidelijke grenzen. Misschien dat ik op het volgende voorstel wél inga. En zie wat er gebeurt. Hij beweert dat hij mij meteen zou vergeven als de rollen omgedraaid waren. We zullen zien…
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten