Voor het eerst in maanden is hij een aantal nachten van huis weg. Voor de allereerste keer sinds we samen zijn weet ik dat ik hem geen seconde zal missen.
The bastard is met kleine vogel gaan kamperen. Een dag eerder dan gepland, omdat het weer zo mooi was. En natuurlijk was ik weer degene die gisteren begon in te pakken voor de trip. Eerder deze week had ik al een paklijst gemaakt, en gisteren rond 11 uur ’s avonds kwam ik tot het besef dat ik ook weer degene was die stond te zwoegen en zweten. Terwijl het niet eens mijn vakantie was! Toen hij dan ook nog een verwijt mijn richting uit stuurde, besloot ik dat het welletjes was. Ik ben stilletjes gaan zitten met mijn glaasje wijn en heb hem verder laten sukkelen.
En ja, sukkelen is wel degelijk het woord. De vakantiegangers zijn sinds vanochtend vertrokken en ik heb al twee paniekerige telefoons mogen ontvangen
1) met de vraag of de slaapvriendjes van kleine vogel wel ingepakt waren (natuurlijk wel!) en
2) met de mededeling dat hij erin geslaagd was de eenpersoonsluchtmatras mee te nemen in plaats van het duo-exemplaar.
Well done, honey.
Ik ben al blij dat ik de spullen van kleine vogel zelf ingepakt heb, zodat het háár tenminste aan niks zal ontbreken.
(update: het zakje met haar basketters en rubber laarzen is blijven staan en dus zal ze het enkel met crocs moeten doen)
Verder: eindelijk tijd en ruimte voor broodnodige rust in mijn hoofd. Mijn chronische maagpijn is op dit moment al stukken beter…
En ik kijk ernaar uit om vanavond tot op een onverantwoord uur na bedtijd met babyvogel te kunnen spelen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten