Kleine vogel is er net 5 geworden. Een op hol geslagen botsbal die op iedereen een spervuur van kletspraat afvuurt en werkelijk o-ve-ral haar neus in steekt. Ze maakt me zo trots.
Babyvogel wordt deze week 10 maanden. Een wolk van een baby met een trucklading pit en een onweerstaanbare zestandige grijns. Ze maakt me zo blij.
The bastard zit aan de slechte kant van de 40. Bulderlachend, blauwogig, jongensachtig charmant, beschermend sterk en groot, vaak bot maar soms ook ontwapenend lief. Waarom maakt net hij me zo verdrietig?
Ik ben 30en-nog-wat. Diezelfde week dat ik te weten kwam wat er achter mijn rug allemaal gebeurd was, heb ik mijn eerste grijze haren ontdekt. De dagelijkse huilbuien (tijd zat tijdens mijn zwangerschapsverlof) en het chronische slaapgebrek zorgden ervoor dat ik me in de spiegel in één week tijd 5 jaar ouder zag worden.
En dat allemaal omdat hij zonodig nog eens “het gevoel wou hebben dat hij er 18 was”…
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Hoi Vogel,
BeantwoordenVerwijderenIk kom hier terecht via Estelle Folle. Ben een beetje stil geworden na jouw relaas hier ...
Uit ervaring weet ik dat dit geen makkelijke weg is en ik wens je héél veel sterkte !
Grz.
Stekelbeesje.
Dankjewel Stekelbeesje.
BeantwoordenVerwijderenHet doet al goed om het gewoon eens van me af te schrijven. Doordat ik tegen iedereen zoveel mogelijk mijn mond hou, lijkt het soms alsof dit alles enkel in mijn hoofd bestaat en ik gewoon langzaamaan gek aan het worden ben. Het geeft me de kans om alles eindelijk eens op een rijtje te zetten. En hopelijk ook om uit te vissen wat ik hier uiteindelijk mee aan moet...