Vanochtend weer een knoert van een woordenwisseling gehad. Afijn, vooral hij heeft woorden geuit. Veel. En hard. En niet al te mooi. Ik zat babyvogel in bed haar ontbijtflesje te geven, en heb me onthouden van commentaar. Om 6u30 ’s ochtends is mijn grijze massa ook nog niet bepaald in staat tot het produceren van gevatte antwoorden.
En dat allemaal omdat ik zei dat ik vandaag de auto wilde nemen zodat ik de zieke babyvogel meteen na het werk bij oma en opa kon gaan oppikken. Of ik dat niet wat eerder had kunnen bedenken en –vooral- aan hem melden. Denk nu niet dat ik hem zonder boe of ba zonder vervoermiddel zette; het enige wat de boodschap inhield, was dat hij dan de vespa moest nemen in plaats van de auto. Met de huidige temperaturen niet echt een straf. Maar blijkbaar toch een probleem.
Toch vreemd hoe een ontdekking zoals degene die ik gedaan heb er ineens voor kan zorgen dat je bij elk akkefietje denkt: “Nu is de maat vol!” Alle dingen die je vroeger mateloos konden ergeren, maar die je toen zonder verdere boe of ba met de mantel der liefde bedekte, lijken nu plots stuk voor stuk redenen om hem te verlaten.
Onze relatie is nooit perfect geweest. En ja, ik heb er soms (vaak) aan getwijfeld. Maar de goeie punten haalden het altijd van de slechte, er waren meer goeie dan slechte tijden. Ruimschoots. Alleen is de balans nu ineens wel heel hard naar de andere kant doorgeslagen. En ik weet echt niet of we ooit nog op een punt zullen belanden waarop er meer evenwicht ontstaat, en (wie weet) een voorzichtige ommekeer.
Mijn huidige positie is een uiterst eenzame. Ik voel me alsof ik bovenop een berg sta te balanceren. Helemaal alleen. Terwijl de wind pogingen doet om me omver te duwen, probeer ik van bovenaf aanwijzingen naar beneden te schreeuwen. Alleen gaan veel van mijn woorden verloren en lijkt er beneden niemand echt geïnteresseerd. En die volle emmer water in mijn handen, die begint nu echt loodzwaar te worden.
Zorgt hij voor mijn evenwicht of haalt hij me uit balans?
Daar ben ik nog niet uit.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
of...je hebt het gevoel dat hij je simpelweg niet hoort...
BeantwoordenVerwijderenDe belangrijkste woorden toch..
Ik ken je positie..ik was er ook...toch wel een jaartje of 10. en dan was er de grens...
Neem je tijd, laat je niet opjagen, het zal je wel duidelijk worden. En kies wat goed is voor jezèlf, en je kinderen natuurlijk.
BeantwoordenVerwijderen