MIJN BESTE VRIEND DE VIJAND

Het ergste is niet de seks. Seks op een ander, tja, leuk is het niet maar je gaat er niet kapot van. Het is niet zo dat het lijf van mijn lief mij toebehoort. Ik kan iemand niet verbieden te drinken, eten, denken, genieten… zonder mij.

Het ergste is in mijn ogen het verraad. De geheimdoenerij. De leugens. Het dubbelleven van iemand waarvan ik dacht dat ik hem van binnen en van buiten kende. Dat is wat pijn doet. Ik heb altijd aangenomen dat the bastard een open boek voor me was, maar boy wat heb ik me vergist. Niet alleen het voorbije verraad voelt aan als een messteek in mijn rug, ook de mogelijkheid dat hij nog altijd tegen me liegt en er geen enkel probleem mee heeft om weer een loopje met de waarheid te nemen. Iemand die zonder blikken of blozen tegen je kan staan liegen, kan je die ooit nog vertrouwen?

Daar vlak achter komt het feit dat ik ons hele leven samen ineens met andere ogen bekijk. Dat ik me begin af te vragen: “En toen, wat is er dan eigenlijk gebeurd?”, “Wanneer is hij naar haar toe geweest?”, “Wat deed ik op dat moment?”, en als klap op de vuurpijl “Zouden wij wel eens seks gehad hebben vlak nadat hij bij haar vandaan kwam?” Ineens ziet het verleden er niet meer uit zoals ik dacht en spelen er dingen mee die ik nooit vermoed had. Het keert al wat ik me herinner binnenstebuiten. Kan ik hierna ooit nog terug grip krijgen op ons?

Het feit dat hij me jarenlang bedrogen heeft met zijn “beste vriendin” doet er ook geen deugd aan. Ik geef toe, hun vriendschap heeft me altijd een misselijkmakend gevoel gegeven. De telefoontjes op momenten dat ik met vriendinnen uit eten was of boven lag te slapen, de bezoekjes over en weer waarvoor ik nooit een uitnodiging kreeg… Ik wist niet waarom, maar ik had het er niet mee. Toch heb ik me altijd vermand. “Kom Birdie, je bent een grote meid, jaloers zijn is voor trienen. Zet jezelf erover en move on. Hij heeft ook iemand nodig om mee te praten en dat dat toevallig een vrouw is, tja, dat hoeft niks te betekenen.” Maar zij deelde blijkbaar niet alleen zijn innigste geheimen, ze deelde ook zijn bed. Mijn buikgevoel was dus eigenlijk lang niet zo slecht.

En dan vraag ik me af wat ik in zijn leven eigenlijk beteken. Seks? Was beter op een ander. “Net als in de film”, denk ik dat de juiste bewoordingen waren. Auw. Praten? Zijn leven deelde hij met mij, maar zijn geheimen waren voor hààr oren. Liefde, affectie, steun? Schiet daar nog iets van over? Was ik dan enkel goed genoeg om zijn was te doen, zijn huis aan kant te houden en zijn kinderen op te voeden? Ach, ik weet dat ik het zo niet mag bekijken. Uiteindelijk heeft hij voor mij (ons?) gekozen, ondanks het feit dat zij hem blijkbaar meermaals gevraagd heeft bij haar in te trekken. Maar feit is wel dat ik me waardeloos voel...